Rooie uit China

Al lurkend aan een veel te chemische appelsap aan het nadenken over wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt. En zeker ook nog wat er komen gaat. Maar bovenal memorend aan de ontzettend lieve, leuke en intrigerende mensen die ik heb mogen leren kennen. Van je enigszins thuisvoelen in Beijing tot je iedere dag nog verrast laten worden door wat er om je heen gebeurt. Hier een boeketje met enkele hoogtepunten/meest opmerkelijke momenten.

Eigenlijk is mijn eerste avond in Beijing direct eentje om nooit te vergeten. Ik kom aan op Beijing capital Airport, doodop na een reis van 24u vanaf Winterswijk. Ik krijg een berichtje van mijn contactpersoon in Beijing: "Ik sta rechts van de ingang bij een groepje chinezen met koffers". Gast, ik ben in Beijing en daar een Chinees zoeken tussen andere chinezen?! In plaats van zoeken naar die ene lange, half ginger moet ik zoeken naar hem. Meteen kennis gemaakt met chinese logica zeg maar.
Prima mannetje inmiddels gevonden, taxi gepakt naar mijn nieuwe onderkomen. Eenmaal gearriveerd direct m'n koffers gedumpt en op zoek naar de dichtstbijzijnde metrohalte. Daar de plaatselijke ov-kaart aangeschaft en vervolgens komt de volgende opmerking van mijn mannetje: "Your apartment is there, subway is here, there is supermarket, I go home. See you tomorrow at the office" en weg was ie. Sta je dan, in Beijing, 37 graden, geen flauw idee waar je bent. Want voordat ik ging konden ze me niet zeggen waar ik zou gaan wonen. Deze vraag werd of genegeerd of ik kreeg het antwoord: "In Beijing". Ja no shit sherlock?!
Dit soort momenten twijfel je toch wel aan waar je in godsnaam aan begonnen bent. En dat na enkele uren al.

Gelukkig is niet iedere Chinees zo... onbehulpzaam. Tijdens mijn reis naar Zhangjiajie had ik een dagtrip naar de Glass Bridge geboekt. De weg naar de juiste bushalte kon ik nog wel vinden, maar dan. Want ik moest overstappen op een andere bus, maar niet exact weten waar en hoe. Exact wat ik juist niet goed hebben kan. Vragen aan de mensen daar is nou ook niet echt een uitkomst, Engels wordt daar nou niet direct vloeiend gesproken.
In het busje wachtende op de chauffeur begint er ineens een jochie in vrij vloeiend Engels tegen me te praten. Dit jochie was nog geen 8jr oud denk ik zo. Eenmaal aangekomen bij de overstap vraagt het jochie of ik met hem mee naar de glass Bridge wil. Hij was samen met z'n moeder, oma en zusje. Nou...daar hoefde ik niet lang over na te denken.
Onder leiding van moeders overgestapt op de juiste bus, alles onder controle. Eén angst minder, want die brug...ik deed het sinds die ochtend al in m'n broek van de angst. Maar mensen, ik leef nog. Het was het engste wat ik ooit gedaan heb, maar ik ben naar de overkant gelopen.
Vervolgens hadden we nog een paar uur natuurwandeling voor de boeg. Ook dit weer met dezelfde familie gedaan. Echt fantastisch mooi.
Tijd om afscheid te nemen, onze wegen scheiden en ik ga terug naar m'n hostel. Of toch niet. Moeders vraagt of ik met hen wil dineren. Ook dat hoefde ze geen 2x te vragen. Wat een fantastische mensen. Deze familie uit Changsha zal ik nooit vergeten. Dit staat symbool voor de chinese gastvrijheid die ik heb mogen ervaren.

Maar bovenal zal ik nooit nooit mijn collega's vergeten. Het heeft sommige een tijdje gekost, enkele maanden, om aan mij te wennen als collega. Maar eenmaal over die gewennings periode heen en ik had me geen betere collega's kunnen wensen. Samen gaan eten, wat een big deal is hier, karaoke gaan doen met z'n allen, maar bovenal open voor mij en mijn rariteiten. Als ze zelfs om mijn sarcastisch, soms cynische, humor moeten lachen weet ik dat ik ze moet koesteren.

Maar niet alleen de Chinezen vrienden, ook de andere buitenlandse leraren zullen me voor altijd bijblijven. Een Russisch Nieuwjaar gevierd met een stuk of 10 tot 15 Russen en Oekraïners en verjaardagen die een volledig Russisch thema hadden. Van te voren totaal niet verwacht, maar dat zijn altijd de beste zeggen ze toch?

Op dit moment zit ik in Taipei, Taiwan en heb ik al een deel van m'n reis door Azië achter de rug. Hoe dit was en wat er nog gaat komen zal in het volgende verslag aan bod komen. Ik ga nog even genieten van de fantastische cultuur hier in Taipei!