Ruiken aan de loashe?!

Het is inmiddels al zo'n drie weken geleden dat ik op het vliegtuig stapte. En ik denk dat ik nog nooit zulke vreemde maar fascinerende weken heb meegemaakt. Van de eerste paar dagen in de wereldstad waarin ik eigenlijk door anderen werd geleefd. Tel daar de jetlag bij op, die ineens op dag 3 vreselijk begon in te kicken.

Vergeet ook zeker niet mijn eerste lessen. Kinderen die bang zijn voor zo'n lange, witte westerse persoon. Of zo verontwaardigd zijn van mijn verschijning dat ze aan je gaan ruiken. Jawel mensen, er heeft een kind aan mij geroken om zo te testen of ik wel echt was. Probeer dat maar is uit te leggen op een Nederlandse peuterklas.

Maar na de tweede week, waarin er veel bekende gezichten voorbij komen beginnen de kinderen me zowaar grappig en interessant te vinden. Iets wat ik in Nederland in 23 jaar niet voor elkaar heb gekregen. En gelukkig begin ik de smaak ook te pakken te krijgen met het lesgeven. Ik hoop dan ook over de komende maanden dat ik de koters enigszins wat Engels kan bijspijkeren.

Net een week aan het werk en het was mijn verjaardag. Na Hong Kong de tweede Aziatische verjaardag. Niet veel, of eigenlijk niets, verwachtend aan het werk. Zit ik zonder dat ik het doorhad in mijn eentje op kantoor, das een slecht teken. Staat het hele team mij op te wachten in de gang met een grote bos bloemen en een verjaardagskaart. Toch wel heel bijzonder om dit na één week al mee te mogen maken.

Ook mijn eerste vrije dagen heb ik inmiddels achter de rug. Waar ik zelf een beetje bang voor was, het contact krijgen met anderen om je vrije dagen mee door te brengen, is totaal nooit ter sprake gekomen. Mijn collega's hebben allerlei wilde plannen om Beijing via hun kijk mee te maken, maar ook contact met andere 'foreign teachers' loopt gesmeerd. Ik heb goed contact met een jongen uit Estland, een meisje uit Rusland en een jongen uit Turkmenistan. Die laatste vroeg of ik mee wilde doen met een 'foreigners soccer league'. Oftewel een voetbalcompetitie met andere buitenlanders in de stad.

Ik heb hem nog proberen uit te leggen dat niet iedere Nederlander voetbalbloed door zijn aderen heeft stromen. Sommige spelen hun wedstrijdjes op zondagochtend op een knollenveld in de vijfde klasse. Maar dat is alsnog beter dan 80% van het team. Aldus zijn woorden. Denk ik, hoop ik.

Ook nog een public holiday meegepakt afgelopen vrijdag. Het leek mij een goed idee om naar Summer Palace te gaan. Een natuurrijk, rustgevend keizerlijk park net buiten de stad. Nu weet ik dat er 23 miljoen mensen in de stad wonen, maar zoveel mensen in één park?! Het is alsof alle mieren net die dag uit hun hoop zijn gekomen. De volgende nationale feestdag blijf ik binnen denk ik. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Houdoe!